Pages

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

Ο Απροσκύνητος ΣΜΗΝΑΓΟΣ Κ.ΗΛΙΑΚΗΣ

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ ΤO ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ. Η ΔΙΠΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΜΗΝΑΓΟΥ Κ.ΗΛΙΑΚΗ ΑΠΟ «ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ». OI ΔΥΟ ΕΚΤΟΞΕΥΘΕΝΤΕΣ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΚΑΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

hliakis-ntora-karamanlis

hliakis3
Ημέρα Τρίτη, 23 Μαΐου του έτους 2006. Στις 12.06 το μεσημέρι, δύο μαχητικά F16C block 52+ της 115 Π.Μ. στη Σούδα, λαμβάνουν διαταγή από το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων  να απογειωθούν και να κατευθυνθούν στην περιοχή της Καρπάθου, προς αναγνώριση τουρκικού σχηματισμού αεροσκαφών. Την ώρα κατά την οποία απογειώνονται τα δύο αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας, με Νο1 τον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη και Νο2 τον Υποσμηναγό Πρόδρομο Κολτσίκογλου, ο τουρκικός σχηματισμός βρίσκεται 40 ναυτικά μίλια βόρεια-βορειοανατολικά της Ρόδου, εντός του FIR Αθηνών.
Στις 12.37, τα ελληνικά μαχητικά αποκτούν οπτική επαφή με τον εχθρό. Ο τουρκικός σχηματισμός αεροσκαφών, αποτελείται από:
• Ένα αεροσκάφος τακτικής αναγνώρισης RF-4E Phantom II της 113 Μοίρας “Isik” (“Φως”) που εδρεύει στην 1η Βάση Αεριωθουμένων (1st AJU) στο Εσκισεχίρ
• Δύο μαχητικά F16C της 192 Μοίρας με κωδικό κλήσης “Kaplan” (“Τίγρης”) της 9ης Βάσης Αεριωθουμένων (9th AJU) που εδρεύει στην αεροπορική βάση Μπαλικεσίρ.
hliakis2
Ο τουρκικός σχηματισμός είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Νταλαμάν, κοντά στην Αλικαρνασσό. Τα ραντάρ της Κρήτης είχαν από την προηγούμενη εντοπίσει τη μεταστάθμευση των συγκεκριμένων τουρκικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση απέναντι από τη Ρόδο. Σκοπός της συγκεκριμένης αποστολής, ήταν η αεροφωτογράφηση της ανατολικής Κρήτης, όπου και είναι αναπτυγμένο το αντιαεροπορικό σύστημα S300 PMU1. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν από την τουρκική πολεμική αεροπορία σε μηνιαία βάση. Την ίδια χρονική στιγμή, σε απόσταση 10,5 ν.μ. βορειοανατολικά του Αιγαίου επιχειρούσε η τουρκική φρεγάτα F250 Muavenet τύπου Knox, η οποία διέθετε και ελικόπτερο τύπου ΑΒ-212.
Στις 12.40 σε απόσταση 8 ν.μ. ανατολικά της Καρπάθου, σε ύψος 27.000 ποδών και εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, ο Σμηναγός Ηλιάκης διαπιστώνει πως το αεροφωτογραφικό ακολουθείται σε απόσταση 7ν.μ. από δύο οπλισμένα μαχητικά. Το 3ο Κέντρο Ελέγχου Περιοχής δίνει εντολή στον Ηλιάκη να προσεγγίσει, προκειμένου να διαπιστωθεί το είδος του ατρακτιδίου αναγνώρισης, το οποίο φέρει το αεροφωτογραφικό RF-4E. Αυτό πράττει ο Έλληνας πιλότος, γεγονός που αναγκάζει τους Τούρκους να προβούν σε επικίνδυνους ελιγμούς.
Ένα εκ των δύο τουρκικών μαχητικών εγκαταλείπει τον σχηματισμό. Το τουρκικό F16 με χειριστή τον Halil Ibrahim Ozdemir έρχεται πίσω από τον Ηλιάκη και τον εγκλωβίζει, ενώ το έτερο ελληνικό F16, παίρνει θέση πίσω από τον Τούρκο. Ο Τούρκος πιλότος καλεί τον Ηλιάκη να απομακρυνθεί, ο Έλληνας Σμηναγός όμως αρνείται. Ο Τούρκος πιλότος μιλά συνθηματικά με τους δύο συμπατριώτες του και εξαπολύσει πύραυλο ΑΙΜ-9 Sidewinder ενώ και τα τρία τουρκικά αεροσκάφη σκορπίζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Ηλιάκη, το οποίο και εκρήγνυται. Ο Υποσμηναγός Κολτσίκογλου εξαπολύει πύραυλο κατά του τουρκικού μαχητικού που έχει πλήξει τον Ηλιάκη, πύραυλος που βρίσκει το ακροπτερύγιο του τουρκικού F16, καταρρίπτοντάς το. Παρά ταύτα, ο ελιγμός του τούρκου πιλότου, του έχει δώσει τα απαραίτητα δευτερόλεπτα ώστε να προλάβει να εγκαταλείψει το αεροσκάφος του, χρησιμοποιώντας το αυτόματο σύστημα εκτίναξης.
ntora-karamanlis
Η ελληνική κυβέρνηση, κυβέρνηση Καραμανλή με υπουργό Εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη, προβαίνει σε βεβιασμένες και τάχιστες επαφές με την τουρκική πλευρά, προκειμένου αφ’ ενός να αποτρέψει την περαιτέρω κλιμάκωση της έντασης και αφ’ ετέρου να αποκρύψει την αλήθεια από τον Ελληνικό Λαό. Η επίσημη εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης έρχεται με απύθμενη ψευτοδημοκρατική αυθάδεια να σπιλώσει την ηρωική θυσία του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη, στο ύψιστο καθήκον της προστασίας της Ελληνικής Πατρίδος: τα δύο αεροσκάφη (του Ηλιάκη και του Τούρκου δολοφόνου) συγκρούστηκαν ύστερα από λανθασμένο χειρισμό του Τούρκου πιλότου. Αδιάψευστοι μάρτυρες της ιστορικής πραγματικότητος, ο πιλότος πολιτικού αεροσκάφους των αιγυπτιακών αερογραμμών, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή και αντιλαμβάνεται δύο εκρήξεις, μια ισχυρή πρώτη και μια μικρότερη δεύτερη. Ακριβώς αυτά επιβεβαιώνει και ο υπό σημαία Παναμά καπετάνιος του φορτηγού πλοίου “Gas Century”, ο οποίος πλέει στην περιοχή, με κατεύθυνση τον Πειραιά. Το πλοίο αυτό είναι που θα περισυλλέξει τον σώο Τούρκο πιλότο. Μετά την τροπή των γεγονότων, το φορτηγό πλοίο αντί να πλεύσει προς Πειραιά, κινείται προς τη Μάλτα. Είναι προφανές πως η ελληνική κυβέρνηση έκανε τα πάντα προκειμένου να εξαφανίσει τους μάρτυρες εκείνους οι οποίοι θα κατέρριπταν την επίσημη εκδοχή του ατυχήματος…
hliakis-ntora-karamanlis
Δέκα χρόνια μετά το μοιραίο βράδυ των Ιμίων, η ελληνική κυβέρνηση ακολουθούσε απαρέγκλιτα τον ίδιο ακριβώς δρόμο, της δουλοπρέπειας και της υποταγής, του ψεύδους και της βεβήλωσης της μνήμης Ανδρών, οι οποίοι εκτέλεσαν το ύψιστο Χρέος προς το Έθνος, θυσιάζοντας την ίδια τους τη ζωή. Το 1996 ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Σημίτη και Πάγκαλο. Το 2006 ήταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με Καραμανλή και Μπακογιάννη. Διαφορετικά πρόσωπα, όμως κοινό το πνεύμα της προδοσίας και της ήττας, με το οποίο διαποτίζουν εδώ και δεκαετίες τον Ελληνικό Λαό.
Έλληνες και Ελληνίδες, μη λησμονήσετε ποτέ τον σπουδαίο αυτό άνδρα!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ: Αθάνατος!
ΕΛΑΜ- elamcy.com

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Ο απροσκύνητος Γρηγόρης Αυξεντίου

ellada_1_simaia_new_tsoliades_991

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε σαν σήμερα στις 22 Φεβρουαρίου 1928.

Grigorios_Afxentiou

Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928 στην Κύπρο. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.






Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή – Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».
Ποια ήταν η ΕΟΚΑ; 1η Απριλίου 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της
Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.
Η σπηλιά όπου δόθηκε η ύστατη μάχη Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.
Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».
Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.
Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.
Πηγη: sansimera.gr


Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΛΟΧΑΓΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΟΥΝΤΑΣ

Ἀκούω συχνὰ «ὁ Ῥάμπο», «οἱ Ρᾶμπο» καὶ μὲ αὐτὴν τὴν φράση, ποὺ παραπέμπει στὴν ὀμώνυμη ἀμερικανιά, ἐκφρασθεῖσα σὲ μιὰ ταινία, μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν μετρίας ἀντιλήψεως Σιλβέστερ Σταλόνε, θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν ἔννοια τοῦ Ἥρωος, τοῦ Σκληροῦ, τοῦ Ὑπέρ-Κομμάντο…
Μιὰ ζωὴ μαλάκες ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες…
Ψάχνουμε πάντα στὸ διεθνὲς στερέωμα νὰβροῦμε πρότυπα….
Ὅταν τὰ πρότυπα τὰ ἔχουμε μπροστά μας, ποὺ στὶς φλέβες τους κυλοῦσε καὶ κυλᾶ Ἑλληνικὸ Αἷμα …ἐμεῖς χρησιμοποιοῦμε «εἰσαγομένους»!!!
Αὐτὴν τὴν εἰσαγωγὴ τὴν ἔκανα γιὰ νὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕναν Ἕλληνα, ποὺ ἐμπρός του ὁ «Ῥάμπο» φαντάζει ὡς «λυκόπουλο»!!!
Ποιός εἶναι αὐτός;;;;
Σᾶς λέει κάτι τὸ ὄνομα Λοχαγός Νῖκος Κατούντας;
Στοὺς πολλοὺς ἴσως ὄχι καὶ ἐκεῖ εἶναι τὸ πρόβλημα…..
Λοιπόν…
Λοχαγὸς ΚΔ Νικόλαος Κατούντας, Διοικητὴς τοῦ 31ου ΛΚ τῆς 33ης ΜΚ ποὺ εἶχε ἕδρα στὸ Πέλλα Πάις, κοντὰ στὴν Κερύνεια τὸ 1974.
Ὁ Λόχος τοῦ τὸ βράδυ τῆς 20ης πρὸς 21ην Ἰουλίου 1974 πολέμησε στὸν Ἁγιο Ἰλαρίωνα, ἐκεῖ ποὺ οἱ Ἕλληνες καταδρομεῖς τῆς Κύπρου ἐνήργησαν μὲ καταδρομικὲς ἐπιθέσεις κατὰ τοῦ Κοτζάκαγια (31 ΜΚ), κατὰ τῆς Ἄσπρης Μούττης (32 ΜΚ) καὶ στὰ Πετρομούθκια (33 ΜΚ). Ὅταν «ἐλλείψει τάγματος ἀντικαταστάσεως»” (ἔτσι τοὺς εἶπε ἡ ΔΔΚΔ/ΓΕΕΦ) τὰ χαράματα τῆς ἑπομένης ἡμέρας ἠναγκάσθη ἡ 33 ΜΚ νὰ ἀποσυρθῇ, ἀφοῦ ἤδη εἶχε χάση τὸν Διοικητή της, Ταγματάρχη ΚΔ Γεώργιο Κατσάνη, μετὰ τὸ προσκλητήριο, ὁ Λόχος τοῦ διετάχθη, λανθασμένα ἀπὸ στρατηγικὴ ἄποψη, νὰ σταλῇ νὰ πολεμήσῃ σὲ μάχη ἐκ τοῦ συστάδην μὲ τὸν ἐλαφρὺ ὀπλισμό του στὸν Ἁγιο Γεώργιο Κερύνειας, ἐνάντια στοὺς προελαύνοντες Τούρκους, ποὺ μέχρι ἐκείνην τὴν στιγμὴ τοὺς ἀντιμετώπιζε μόνο τοῦ τὸ 251 ΤΠ, τοῦ, ἐπίσης ἔως σήμερα ἀγνοουμένου, Ἀντισυνταγματάρχου Πεζικοῦ Παύλου Κουρούπη.
Ὁ Κατούντας λοιπόν, ἐπὶ κεφαλῆς 62 ἀνδρῶν, συνήντησε σκόρπιους πεζικαρίους ἀπὸ τὸ 251 ποὺ ὀπισθοχωρούσαν. Τοὺς ῥώτησε ποῦ εἶναι οἱ Τοῦρκοι. Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι καλλίτερα νὰ φύγουν, γιατὶ οἱ Τοῦρκοι εἶναι πάρα πολλοί. Ἡ ἐκνευρισμένη ἀπάντησις τοῦ Κατούντα ἤταν:
«Σᾶς ἐρώτησα ποῦ εἶναι καὶ ὄχι πόσοι εἶναι. Ἐσεῖς φύγετε, ἑγὼ μὲ τοὺς ἄνδρες μου συνεχίζουμε!»
Καὶ προχώρησε καὶ ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε νὰ κρατήσῃ τὴν τουρκικὴ πλημμυρίδα, ποὺ συνεχῶς ἐνισχύετο μὲ πεζικὸ ποὺ ἀκολουθοῦσε τὰ προελαύνοντα τουρκικὰ ἅρματα…
Τί νά σοῦ κάνουν ὅμως τὰ Lee Enfield n.4, ἀπέναντι στά Μ-47 τῆς Τουρκικῆς 39ης Μεραρχίας, πού ἀπλωνόταν στά περιβόλια καὶ τοὺς οἰκισμούς, μεταξὺ παραλίας καὶ προπόδων τοῦ Πενταδακτύλου, σέ μίαν «διάταξη σαρώσεως», μήν ἀφήνοντας κάτι ὄρθιο στό διάβα τους;;;
Τότε ὁ Κατούντας εἶχε τὴν ἐπιλογή του..
Ναί, θὰ μποροῦσε ἀκόμη, ὄσο εἶχε καιρό, νὰ ὀπισθοχωρήσῃ. Νὰ σωθῇ… Κι ἂς ἄφηνε ἀκάλυπτο μὲ τοὺς ἄνδρες του, ποὺ ἦσαν στὰ δεξιὰ τῆς ἀμυντικῆς τους παρατάξεως, τὸ δεξιὸ τῆς διαδρομῆς Ἀγίου Γεωργίου-Κερύνειας… Ναὶ θὰ μποροῦσε…
Καὶ τὸ πιθανότερο, ἐὰν τὸ ἔκανε, σήμερα νὰ ἦταν στὸ σπίτι του, μὲ τὴν οἰκογένειά του.
Εἶναι γλυκειὰ ἡ ζωή, ὅταν εἶσαι τόσο νέος… (31 ἐτῶν)!
Κι ὅμως δὲν ἔφυγε… Δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πόστο του…. Παλλήκαρος!
«Not on my watch», ποὺ θὰ ἔλεγαν καὶ οἱ κατασκευασμένοι γιὰ τὶς κινηματογραφικὲς ἀνάγκες, Ἀμερικανοὶ «ἥρωες»…
Ἔμεινε ἐκεῖ μαχόμενος σὲ μίαν ἐπιβραδυντική, γιὰ τὴν προέλαση τοῦ ἐχθροῦ, ἀποστολή, μόνος, χωρὶς ἐνισχύσεις, μὲ τὸν ἐλαφρὺ ὀπλισμὸ τῶν ἀνδρῶν του, νὰ κρατήσῃ τοὺς περίπου 3.200 Τούρκους, ποὺ εἶχαν ἀποβιβασθῆ μέχρι τὸ πρωϊνὸ τῆς 22ας Ἰουλίου, μιᾶς καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς διλοχίας τοῦ 251 ΤΠ, ποὺ τοὺς ἀντιμετώπισε μὲ ἐπιτυχία μιάμιση ἡμέρα – κι αὐτὸς μόνος, χωρὶς βοήθεια – τελικὰ δὲν ἄντεξε τὸν συσχετισμὸ ὁπλισμοῦ καὶ δυνάμεων, εἶχε συντριβῆ καὶ διαλυθῆ  (*). Πιεζόμενος ὁ Λοχαγὸς εὑρέθη κοντὰ στο Τουρκοκυπριακὸ χωριὸ Τέμπλος μὲ ἕξια ἄνδρες του, πολεμώντάς συνεχῶς.
Οἱ Τούρκοι τοὺς περιεκύκλωσαν… Κλείστηκαν σὲ ἕνα σπίτι καὶ ἔπιασαν μετερίζια…
Τότε ἦταν ποὺ ὁ θρυλικὸς Λοχαγὸς κατάλαβε ὅτι οἱ πάντες τοὺς εἶχαν ἐγκαταλείψη, ὅτι ἡ Κύπρος εἶχε προδοθῆ. Πολεμοῦσε βλέποντας τὰ πυρομαχικὰ καὶ τὶς χειροβομβίδες νὰ τελειώνουν. Κάποιαν στιγμὴ εἶδε ὅτι ἔμειναν μόνον δύο ἄνδρες κοντά του. Ἄνδρες ἀποφασισμένοι νὰ μείνουν δίπλα του… Γιατὶ ὁ Κατούντας ἐνέπνεε ἐμπιστοσύνη, σιγουριά….
Κι ὅμως, ἦλθε ἡ στιγμὴ ποὺ πρόσκαιρα ὁ Λοχαγὸς «σπάει» καὶ δείχνει τὸν θυμό του γιὰ τὴν προδοσία.
Οἱ δύο ἄνδρες του κυττάζονται μεταξύ τους… Γυρνᾶ καὶ λέει καὶ στοὺς δύο: «Φύγετε, σᾶς καλύπτω ἑγώ!»
Οἱ ἄνδρες του ἀρνοῦνται…. «Σᾶς διατάσσω!» τοὺς λέει…. «Φύγετε νὰ σωθεῖτε!!!».
Μὲ βαρειὰ καρδιὰ καὶ οἱ δύο φεύγουν, ἀκούγοντάς τον νὰ πυροβολῇ ἐναντίον τῶν Τούρκων, ποὺ ἔχουν πλησιάσει στὸ σπίτι ποὺ εὑρίσκοντο…
Ἠταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ τὸν εἶδαν καὶ ἄκουσαν τὴν ἀνδρίκια φωνή του…
Ξέροντας τὸ βιογραφικὸ τοῦ Λοχαγοῦ Νίκου Κατούντα, σκληροῦ Καταδρομέως, Βατραχανθρώπου, Ἀλεξιπτωτιστοῦ καὶ Χιονοδρόμου, ἑνὸς Στρατιωτικοῦ μορφωμένου (σπούδασε Νομική) καὶ Οἰκογενειάρχου, ἑνὸς Ἀξιωματικοῦ Ἑλληναρᾶ χωρὶς εἰσαγωγικὰ καὶ ἔχοντας κατὰ νοῦ τὴν ψυχοσύνθεσή του, θεωρῶ ἀπίθανο νὰ συνελήφθῃ ζωνταντός!
Τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ ἔκανε Ἠρωϊκὴ Ἐξοδο, μιὰν ἔξοδο ἀπελπισίας ἀλλὰ καὶ αὐτοκτονίας μὲ βάση τὶς συνθῆκές ποὺ ἐδημιούργησε ἡ Προδοσία τοῦ Ἐπιτελείου τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὸ τὸ Ἐπιτελεῖο τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς…
Μίαν Ἡρωϊκὴ Ἔξοδο, ἀνάλογη αὐτῆς τῶν Ὑπερασπιστῶν τοῦ Μεσολογγίου…. καὶ νὰ ἔπεσε διάτρητος ἀπὸ τὶς τουρκικὲς “συμμαχικὲς στὸ ΝΑΤΟ» σφαῖρες…..
Ὅπως εἶμαι καὶ λάτρης τοῦ ὑπερβατικοῦ, εἶμαι σίγουρος πὼς ἀνταμώνει κάθε βράδυ μὲ τὸν Κουρούπη καὶ τὸν Τσιάκκα καὶ ἀφοῦ πιοῦν μαζὺ μίαν ζιβανία, στοιχειώνουν μὲ τὸ πνεῦμα τους τὰ κατεχόμενα ἀπὸ τὸν Μογγόλο παράλια τῆς Κερύνειας, μέχρι τὸν Πενταδάκτυλο… μιᾶς καὶ τὸ πνεῦμα τους θὰ μπορέση νὰ ἀπελευθερωθῇ καὶ νὰ ἠρεμήσῃ, μόνον ὅταν αὐτὰ ἀπελευθερωθοῦν, ὅπως χάθηκαν… Διὰ τῆς λόγχης!!!
Αὐτὸς ἤταν ὁ Νῖκος Κατούντας….. Ὁ Ἕλλην Ῥάμπο…
Αὐτὸς ποὺ ἡ γυναῖκα του, ποὺ τὴν ἐλάτρευε, ἡ Ῥούλα του, τὸν εἶχε ἀποχαιρετήση στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους, στὴν Κερύνεια, γιὰ τελευταία φορά, νοιώθοντας βαθειὰ μέσα της ὅτι δὲν ἐπρόκειτο νὰ τὸνξαναδῇ.
Θνητοῖ τῷ ἀθανάτῳ γόνυ κλίνατε!
Ἀντιστράτηγος Νικόλαος Κατούντας…. Ἕλλην….. Ἀθάνατος……
(*) ἐπεξήγησις:
τὸ 251 ΤΠ δὲν εἶχε διαθέσιμο κάποιο ΠΑΟ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὰ τουρκικὰ ἅρματα, ποὺ ἀπεβιβάσθησαν καὶ προήλαυναν πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ τὴν Γλυκιώτισσα. Κάποιος ἠλίθιος κομματικὸς ἐγκάθετος, διπλοθεσίτης, Λοχαγὸς καὶ τοῦ 251 ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἐφεδρικοῦ ταυτοχρόνως, εἶχε ἀφαιρέση τοὺς ἐπικρουστῆρες λίγο καιρὸ πρὸ τοῦ Πραξικοπήματος, μὲ σκοπὸ νὰ μὴν χρησιμοποιηθοῦν σὲ ἐνδεχόμενο Πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακαρίου. Ἔτσι ἡ Εἰσβολὴ βρῆκε τὸ 251 σχεδὸν γυμνὸ ἀπὸ Βαρέα Ὅπλα.
Ἀλλὰ καὶ τὰ ΠΑΟ 106 τοῦ 120 ΛΒΟ τοῦ Ὑπολοχαγοῦ Ἀργυροπούλου, ποὺ ἐστάλησαν, εὑρέθησαν ἀντιμέτωπα, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, μὲ τουρκικὰ στρατεύματα καὶ ἔπαθαν μεγάλες ἀπώλειες.
 Οἱ φωτογραφίες εἶναι ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τῆς κας Ρ.Κατούντα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Κώστα Δημητριάδη «Αὐτοὶ ποὺ τίμησαν τὴν στολή τους», ἐκδόσεις Πελασγός, 2017.

πηγή

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Ο απροσκύνητος Σταύρος Ανδρεαδάκης

Nazis torture
Ήταν παιδί, στα
δεκαοχτώ του, γεμάτος όνειρα. Προτίμησε να πεθάνει ελεύθερος παρά να ζει με το στίγμα του κιοτή. Τον έλεγαν Σταύρο Ανδρεαδάκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Σοκαρά της Κρήτης.
maxi-kritis369-e1433012323891
Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη δεν την ήξερα. Τη διάβασα φέτος τον Σεπτέμβρη σε ένα φωτοτυπημένο, αλλά επαρκώς τεκμηριωμένο, φυλλάδιο γραμμένο από τον φιλίστορα δικηγόρο κ. Γιώργο Καρτσωνάκη. Το επόμενο πρωί βρισκόμουν στο Σοκαρά, ένα μικρό χωριό κοντά στο Ασήμι.
Γράφει ο Νίκος Ψιλάκης
L_Andreadakis
Μόνον ένας από τους αδερφούς του βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Ο Λευτέρης, κοντά στα ογδόντα πέντε του, καλοστεκούμενος ακόμη.
Διαβάζει βιβλία, ψάχνει, ταξινομεί τις αναμνήσεις τοποθετώντας τα γεγονότα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.
Ο Λευτέρης είναι ο τελευταίος θεματοφύλακας των πικρών βιωμάτων που μετουσιώθηκαν κι έγιναν δάκρυ αστείρευτο, που μεταλλάχτηκαν κι έγιναν μνήμη ακατάλυτη, που μεταμορφώθηκαν κι έγιναν πείσμα για λευτεριά, δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια.

Ο «απαγορευμένος» ήρωας
Καθώς περνώ το κατώφλι βλέπω απέναντι στον τοίχο μια φροντισμένη κορνίζα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός νέου άνδρα.
-Ο Σταύρος; ρωτώ.
-Ναι, ο Σταύρος, απαντά ο γέροντας οικοδεσπότης κι ένα δάκρυ αυλακώνει το πρόσωπό του.
Αναρωτιέται κανείς αν ο πόνος μπορεί να κρατήσει τόσα χρόνια. Το δάκρυ του Λευτέρη είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους θέλουν να ξεχνούν, σε όσους θέλουν να μας κάμουν να ξεχάσουμε την ιστορία αυτού του τόπου, τα βάσανα αυτού του λαού.
kriti_nazi
Για δεκαετίες ολόκληρες το όνομα του Σταύρου ήταν σχεδόν απαγορευμένο, όπως και η θυσία του. Κανείς δεν μιλούσε για το παλικάρι του Σοκαρά, μέχρι που δυο λόγιοι του χωριού, ο Γιώργος Καρτσωνάκης και ο Σήφης Κοσόγλου, κατάφεραν να τον αποκαταστήσουν και να παραδώσουν στην ιστορική μνήμη την άσπιλη μορφή ενός παιδιού που έσφιξε τα σαγόνια –δόντια δεν του είχαν αφήσει- και έπνιξε τον αβάσταχτο πόνο για να μη μαρτυρήσει τα μυστικά του αγώνα!
Ψυχωμένο παλικάρι ο Σταύρος ανέβηκε από μικρός στα αντάρτικα λημέρια. Εκεί, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, γνώρισε τους Καπεταναίους και τα ανταρτόπουλα.
-Δεν ήξερα τι είναι το ΕΑΜ, ήμουν μικρός εγώ, λέει ο Λευτέρης. Για πρώτη φορά το άκουσα από τον αδελφό μου. Τον Αύγουστο του ’44 ετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι. Την ώρα που άλλαζε τα ρούχα του, άνοιξα ένα φάκελο που κρατούσε και τον διάβασα. Θυμάμαι ακόμη, κοντά εβδομήντα χρόνια μετά, τι έγραφε: «Ντροπή στον κρητικό λαό να τον κρατούν στη σκλαβιά μερικές χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες».
Λίγα λεπτά αργότερα ο Σταύρος έφευγε από το σπίτι. Έπρεπε να φέρει σε πέρας μιαν αποστολή που του είχαν εμπιστευτεί.. Να μεταφέρει ένα μήνυμα από το ΕΑΜ του Σοκαρά στα βουνά, στα Αστερούσια, στο χωριό Αχεντριάς, στον Παπαδάκη, έτσι λέγανε τον παραλήπτη.
Η αποστολή πήγε καλά. Ο Σταύρος παρέδωσε το μήνυμα και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κατηφόρισε από τα μονοπάτια των Αστερουσίων, έφτασε στα πρώτα χωριά του κάμπου. Περνώντας από το Μεσοχωριό βρέθηκε να περπατά μέσα στην κοίτη του ποταμού Αναποδάρη. Από εκεί περνούσε ο δρόμος για το χωριό του. Έσερνε ένα μουλάρι φορτωμένο και προχωρούσε.
Μερικές φορές, όμως, η τύχη παίζει παράξενα παιγνίδια. Οι Γερμανοί είχαν κάμποσους χωρικούς και τους είχαν ζέψει στην αγγαρεία. Δούλευαν εκεί κοντά. Οι κατακτητές, αξιωματικοί και στρατιώτες τους επιτηρούσαν.
Ο λόγος πάλι στον Λευτέρη:
-Τον είδε τον Σταύρο ένας δικός μας, Γκεσταμπίτης, ένας Πήλιος Γούσης, και λέει στον Γερμανό: «Αυτός με το μουλάρι είναι ύποπτος». Περικύκλωσε ο στρατός το παιδί, το έπιασαν. Είχε φορτωμένα δυο δεμάτια σφάκες (πικροδάφνες) στο μουλάρι. Πήρε ο αξιωματικός ένα μαχαίρι και έκοψε τα δεματικά. Οι σφάκες σκορπίστηκαν στη γη κι από μέσα τους πετάχτηκε ένα όπλο, κάμποσα φυσίγγια, και μερικά γράμματα. Το όπλο του το είχε δώσει ο Παπαδάκης να το φέρει στο χωριό, στο ΕΑΜ. Τον συνέλαβαν αμέσως, τον πήγαν στον Πύργο στο Φρουραρχείο, μετά τον πήγαν στον Χάρακα, πάλι στο Φρουραρχείο, κι από κει στις Μοίρες. Όταν ήταν στο Χάρακα φώναξαν τον πατέρα μου, ήταν γέρος άνθρωπος πια και δεν ήξερε τίποτε. «Πού είναι οι γιοί σου;» τον ρώτησαν, εμείς ήμασταν τέσσερα αδέρφια. «Στο χωριό είναι», τους απάντησε. «Και ο Σταύρος;» τον ξαναρωτούν. Πάγωσε ο γέρος γιατί κατάλαβε ότι τον είχανε πιάσει. Τους απάντησε ότι ο Σταύρος βόσκει τα πρόβατα…
Στον σταυρό!
Πάνω από τις Μοίρες στα ψηλώματα, κοντά στον μικρό οικισμό Βρέλη, είχαν εγκαταστήσει φυλάκια οι κατακτητές. Εκεί πήγαν τον Σταύρο. Τον έκλεισαν σε ένα παλιό πετρόχτιστο καλύβι και άρχισαν να τον βασανίζουν. Γερμανοί και γερμανοπροσκυνημένοι προδότες εξάντλησαν την αγριότητα και το μένος τους. Άκουγαν οι κάτοικοι τις βρισιές και τα ουρλιαχτά των κατακτητών, άκουγαν και τα βογκητά του παλικαριού. Κάποιοι προσπάθησαν να πλησιάσουν, να βοηθήσουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να του δώσουν ένα ποτήρι νερό.
Οι βασανιστές προσπαθούσαν να κάμουν τον Σταύρο να μιλήσει. Όσο κρατούσε το στόμα του κλειστό, τόσο θύμωναν, πείσμωναν… Σκύλιαζαν.
Στο μεταξύ ο γέρο Σταμάτης, ο πατέρας του, είχε αρχίσει τον αγώνα της αναζήτησης. Πήγε παντού. Έψαχνε το παιδί του. Αρχαία τραγωδία θυμίζει η προσπάθεια του πατέρα να σώσει το Σταύρο του. Ήθελε να παρακαλέσει. Ίσως να μαλάκωνε η καρδιά του κατακτητή. Τελικά κατάφερε να μάθει πως το παιδί του βρισκόταν στο Βρέλη.
Ό,τι κι αν γραφτεί σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, δεν θα μπορέσει να δώσει την εικόνα της συμφοράς. Δεν τον πρόλαβε ζωντανό τον γιο του ο γέρο Σταμάτης.
Οι κάτοικοι του μικρού οικισμού ήταν οι μάρτυρες ενός από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα των Γερμανών στην Κρήτη. Ήταν αυτοί που έδωσαν πληροφορίες στην οικογένεια… Οι μαρτυρίες τους, όμως, δεν σώθηκαν σε κανένα επίσημο έγγραφο. Η πατρίδα δεν θεώρησε σκόπιμο να ανασκαλέψει την υπόθεση, να τιμήσει τον ήρωα και να αποκαλύψει τη θηριωδία. Η οικογένεια, όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Ξέρουν ότι του έβγαλαν τα νύχια, του έβγαλαν τα δόντια, του πετσόκοψαν τα πόδια και τα χέρια, τον κατακρεούργησαν. Ένα από τα μαρτύρια, όχι όμως το τελευταίο, ήταν ο σταυρός! Τόλμησαν ακόμη και να τον σταυρώσουν!
Ακρωτηριασμένο και αιμορραγούντα τον ανέβασαν στο σταυρό. Κι όταν οι Γερμανοί κι οι εδώ συνεργάτες τους είδαν κι απόειδαν, κι όταν κατάλαβαν πως αυτό το σκληροτράχηλο παλικάρι δεν πρόκειται να μιλήσει, τον έβαλαν κάτω από τις ερπύστριες. Αυτή θα ήταν η τελευταία απειλή.
Έβαλαν μπροστά τη μηχανή του τανκ. Ο Σταύρος έμεινε αμίλητος! Κράτησε το στόμα του κλειστό ακόμη κι όταν άρχισε να κινείται το θηριώδες όχημα, ακόμη κι όταν άρχισε να πολτοποιείται το κορμί του. Κι ύστερα τον άφησαν εκεί. Ανακατωμένες οι σάρκες με το χώμα. Τον παράτησαν άθαφτο σ’ ένα χωράφι.
Ο άταφος νεκρός
Τις νύχτες, που αλυχτούσαν τα σκυλιά και προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους τρώγοντας ανθρώπινες σάρκες, ένας συγγενής των Ανδρεαδάκηδων πήρε την απόφαση. Λέει ο Λευτέρης: “Είχα ένα θείο στο Βρέλη. Πήγε αυτός να τον πάρει από εκεί και να τον θάψει. Αλλά δεν μπορούσε ούτε να σιμώσει γιατί από πάνω, στο ύψωμα, είχανε στήσει το φυλάκιό τους οι Γερμανοί. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει εκεί κοντά. Τελικά, τόλμησε, δεν λογάριασε τον κίνδυνο, πήρε όσα κομμάτια κατάφερε να μαζέψει και τα έθαψε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου. Τέσσερις φορές έχω πάει εκεί που τον σκότωσαν. Την πρώτη φορά είδα το αίμα, είχε ποτίσει τη γη, φαινόταν για πολύ καιρό.
vreli
Ο οικισμός Βρέλη. Εδώ βασάνισαν οι Ναζί τον ήρωα…
Ύστερα από χρόνια πολλά ήρθαν και οι επίσημες επιβεβαιώσεις για τα βασανιστήρια του Σταύρου τα έγγραφα των δικαστηρίων που μιλούσαν συγκαλυμμένα. Ήταν οι απολογίες των δοσίλογων. Τα πιο «τρανταχτά» ονόματα προδοτών που έδρασαν στη Μεσαρά ήταν ανακατεμένα στην ιστορία του μικρού ήρωα. Μετά την απελευθέρωση οι δοσίλογοι έπρεπε να απολογηθούν για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει. Αρκέστηκαν να μιλήσουν μόνο για «σκληρά βασανιστήρια», όπως αποκαλύπτει ο Καρτσωνάκης, ο άνθρωπος που έριξε άπλετο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές μιας υπόθεσης την οποία κάποια άνομα συμφέροντα ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι.
Μέσα από τις κρυπτικές απολογίες των δοσιλόγων, μέσα από τη σιωπή των γερμανικών πηγών, μέσα από τη συνενοχή των ντόπιων και ξένων εξουσιών, που δεν τιμώρησαν ποτέ τους εγκληματίες πολέμου, δεν είναι εύκολο να ανασυνθέσει κανείς τις λεπτομέρειες του ιστορικού παρελθόντος. Ούτε και να μάθει με πόση περιφρόνηση στάθηκε ένα παλικάρι μπροστά στο θάνατο.
Ο Λευτέρης Ανδρεαδάκης βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει την αφήγηση.
-Χρόνια μετά έγινε η εκταφή των οστών του. Μας είπανε στο Βρέλη: «Μην περιμένετε να βρείτε κόκαλα, δεν υπάρχουν». Βρήκαμε μόνο ένα οστό της μιας κνήμης και μια κάτω γνάθο. Ούτε δόντια, ούτε πλευρά, ούτε τίποτα. Μόνο μερικά πολτοποιημένα κόκαλα ήταν θαμμένα εκεί.
Όταν η φρίκη αποτυπώνεται σε ένα ζευγάρι στιβάνια!
Πέρασαν λίγες μέρες μετά την ταφή. Ο γέρο Σταμάτης ανηφόρησε στο Βρέλη παρέα με κάποιον συγγενή του. Ας τα έσκιαζε όλα η φοβέρα. Αλλά, ποια φοβέρα να σταματήσει έναν χαροκαμένο πατέρα; Από μακριά είδε τα αίματα. Δίπλα κομμάτια από σκισμένα ρούχα και λίγο πιο κει ένα ζευγάρι στιβάνια. Ήταν του Σταύρου!
Ο συγγενής έσκυψε, έκανε να τα μαζέψει. Τα υποδήματα του νεκρού ήταν πολύτιμα εκείνα τα χρόνια. Οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι, θα ήταν πολυτέλεια να τα παρατήσουν εκεί. Την ώρα που τα σήκωνε δεν άντεξε. Μια κραυγή πόνου βγήκε από το στόμα του… Τα στιβάνια δεν ήταν άδεια! Μέσα στο κουφάρι τους είχαν μείνει κομμάτια από σάρκες. Τα πόδια του Σταύρου!
Ειπώθηκε ότι του έκοψαν τα πόδια με τσεκούρι. Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ούτε να το διαψεύσει σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σάρκες του ήρωα είχαν μείνει μέσα στα στιβάνια του. Και ότι τα στιβάνια αυτά ήταν σκισμένα στο ύψος των αστραγάλων, ήταν κομμένα και το πετσί κρεμόταν. Άλλο φρικτό σημάδι της συμφοράς.
Η συνέχεια της ιστορίας φανερώνει μέσα από πόσες κακοτοπιές, στερήσεις και βάσανα πέρασε αυτός ο λαός. Ο συγγενής παρακάλεσε τον γέρο Σταμάτη να πάρει τα στιβάνια και να τα δώσει στον μικρό γιο του, τον Λευτέρη. Ούτε να τ’ ακούσει ο τραγικός πατέρας. Τελικά τα πήρε άλλος συγγενής, τα πήγε σε τσαγκάρη, έκοψε τα πετσιά που κρέμονταν, τα έκανε παπούτσια και τα έδωσε σε ένα παιδί να τα φορέσει.
Τραγωδία χωρίς κάθαρση
Δώδεκα του Αυγούστου του 1944 σκοτώσανε τον Σταύρο. Πέρασαν πέντε μέρες. Και στις δεκαεφτά του ίδιου μήνα ο Σοκαράς έμελλε να ζήσει ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας του. Στις δεκαέξι το βράδυ πήγε εκεί ο δοσίλογος Πρόεδρος γειτονικού χωριού. Μίλησε στους χωρικούς. Τους είπε να μη φύγει κανείς από το σπίτι του γιατί θα έρχονταν την επόμενη οι Γερμανοί για γυμνάσια. Όποιος έμενε δεν θα είχε τίποτα να φοβηθεί. Όποιος έφευγε θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του.
Το απόβραδο της άλλης μέρας βρήκε το χωριό πνιγμένο στο θρήνο. Οι Γερμανοί είχαν πράγματι μεταβεί στο Σοκαρά, αλλά όχι για γυμνάσια όπως έλεγε ο προδότης. Είχαν πάει για να σκοτώσουν! Είκοσι εφτά ήρωες ήταν τα νέα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Είκοσι εφτά προγραμμένοι!
nazi

Ο Λευτέρης με τη γυναίκα του (2012)
Και ενώ τα σπίτια του Σοκαρά άδειαζαν, και ενώ το μοιρολόι γινόταν απελπισία και η πείνα γινόταν αχώριστος σύντροφος των επιζώντων, μια καινούργια τραγωδία χτυπούσε την πόρτα των Ανδρεαδάκηδων… Κάποιοι είχαν πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε λυγίσει. Και ότι είχε αποκαλύψει τα ονόματα των οργανωμένων στην αντίσταση. Το τίμημα βαρύ, ασήκωτο. Δεν έφτανε η συμφορά και το μοιρολόι. Ήρθε η υποψία να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειας. Τέτοιες εποχές κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί. Αποδείξεις εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν.
Κάπως έτσι κορυφώθηκε η τραγωδία του 1944. Ο νεκρός ήρωας θα μπορούσε να γίνει φαρμακός. Και είναι αλήθεια ότι μια βαριά σιωπή σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες τη μνήμη του.
Λέει ο Γιώργος Καρτσωνάκης:
-Αν είχε ομολογήσει ο Σταύρος, τότε θα είχαν πιάσει τους ιθύνοντες του ΕΑΜ. Αλλά αυτούς δεν τους έπιασαν. Όλοι ξέρουν σήμερα ποιοι ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τη σφαγή του Σοκαρά. Ο κατάλογος των προγραφών συντασσόταν για κάμποσους μήνες.
Η αποκάλυψη των μαρτυρικών καταθέσεων στο δικαστήριο των δοσιλόγων έδωσε νέα δυναμική στην ιστορία. Και νέα πνοή στη μνήμη. Την ανάστησε. Ναι, εξήντα πέντε χρόνια μετά. Το 2009, με πρωτοβουλία των Σοκαριανών, που μπορούν να περηφανεύονται σήμερα για όλους τους ήρωες τους. Και για τον Σταύρο…
Νομικό παράδοξο
Η δολοφονία του Ανδρεαδάκη έμεινε ατιμώρητη. Το δικαστήριο των δοσιλόγων που συνεδρίασε μετά την απελευθέρωση, στις 14 Μαρτίου 1946, ήξερε απλά ότι είχαν σκοτώσει ένα παιδί κοντά στο Βρέλη. Κατηγορούμενος για τη δολοφονία ο συνεργάτης των Γερμανών Μαγιάσης. Το δικαστήριο τον απάλλαξε. Όχι επειδή δεν συμμετείχε στο αποτροπιαστικό έγκλημα, αλλά… επειδή τάχατες δεν ήταν γνωστό το όνομα του θύματος. Ο Καρτσωνάκης αποκαλύπτει το σχετικό επίσημο έγγραφο και ρίχνει περισσότερο φως στην τραγωδία:
«Το δικαστήριον κηρύσσει τον κατηγορούμενο Ν. Μαγιάση αθώο λόγω αμφιβολιών της κατηγορίας ότι εξετέλεσε, μετά Γερμανού στρατιώτου, κατ΄ Αύγουστον 1944, μεταξύ Μοιρών και Αγίου Αντωνίου, ένα παιδί ηλικίας 18-19 ετών αγνώστου ονοματεπωνύμου, με την κατηγορία ότι απέκρυπτε όπλα…»
Και συνεχίζει ο φιλίστορας δικηγόρος:
«Στα παγκόσμια ποινικά χρονικά δεν υπάρχει παρόμοιο φαινόμενο, να έχομε έναν άνθρωπο, που βρίσκεται νεκρός σε συγκεκριμένο τόπο, που προσδιορίστηκε η ηλικία του και ο χρόνος του θανάτου, που αποκαλύφθηκε η αιτία για την οποία συνελήφθη και εκτελέστηκε, να παραπέμπεται με βούλευμα κατηγορούμενος για τον φόνο αυτό και η ανάκριση, ο Εισαγγελέας (τότε λεγόταν ειδικός Επίτροπος) και τελικώς και το δικαστήριο […] να αναφέρει ότι το θύμα είναι αγνώστου ονοματεπωνύμου…»
Εν ολίγοις: Δεν υπάρχει όνομα, άρα δεν υπάρχει… έγκλημα! Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι αυτή. Το όνομα ήταν γνωστό από άλλες υποθέσεις.
Όσο για τον Μαγιάση … Αυτός καταδικάστηκε πολλές φορές σε θάνατο για τα αναρίθμητα εγκλήματά του. Αλλά δεν πρόλαβαν να τον εκτελέσουν. Τον έσφαξε ένας Ανωγειανός, ο Βρέντζος ή Τηγανίτης, μέσα στο ίδιο το δικαστήριο!
Γράφε Ιστορία τα ψέματά σου αράδα
Καθώς βαδίζω στους δρόμους του Σοκαρά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει τους γνωστούς στίχους του Βάρναλη:
Γράψε ιστορία τα ψέματά σου αράδα
και βλόγα τον φονιά, βρίζε το θύμα…
Είναι τραγωδία ο βασανιστικός θάνατος ενός ανθρώπου. Είναι μεγαλύτερη τραγωδία να τον βαραίνει μια αναπόδεικτη υποψία.
Χρειάστηκε να περάσουν εξήντα πέντε χρόνια μέχρι την τελική αποκατάσταση του ήρωα. Η κάθαρση θυμίζει σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Ο ήρωας μπορεί να αναπαύεται πλέον. Ως ήρωας!
Η ιστορία που δεν διδάσκεται:
Την ιστορία του Σταύρου Ανδρεαδάκη θα πρέπει να τη διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία. Όχι μόνο στα ελληνικά, στα σχολεία όλου του κόσμου, και κυρίως της Γερμανίας, θα πρέπει να διδάσκεται. Για να μαθαίνουν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων πόση δύναμη και πόσο κουράγιο μπορεί να κρύβει η καρδιά ενός δεκαοκτάχρονου παιδιού. Για να καταλάβουν πόση αγριότητα και απανθρωπιά μπορούν να κρύβουν οι ψυχές των ναζιστικών ανδρείκελων.
Σταύρος Ανδρεαδάκης, ετών 18. Ένας ήρωας που τον αγνόησε η ιστορία, τον περιφρόνησε η κοινωνία και τον τιμώρησε η πολιτεία!
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε εκείνους που του έβγαζαν ένα – ένα τα δόντια. Του έκοβαν ένα – ένα τα δάκτυλα. Του έκοψαν (μάλλον με τσεκούρια) τα πόδια.
Κανείς δεν θα μάθει τα τελευταία λόγια ενός παλικαριού που αγαπούσε τη ζωή. Και τη λευτεριά. Μπορούμε μόνο να τα μαντέψομε.
Νίκος Ψιλάκης

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Ο Απροσκύνητος Κωνσταντίνος Κουκίδης



Ο Πόντιος ήρωας της κατοχής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ (27 Απριλίου 1941)



Εικόνα από:www.tgbnews.com

Ένας μισοξεχασμένος ήρωας, ένας ήρωας που ποτέ δεν θα αναφέρουν τα σχολικά βιβλία. Ο πρώτος που θυσίασε τη ζωή του αρνούμενος να δεχτεί την βεβήλωση του ιερού μας συμβόλου, της Γαλανόλευκης. Σκίτσα αν ψάξετε για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη δεν θα βρείτε παρά ένα μόνο αυτό εδώ:

και όπως θα διαπιστώσατε, σε πολύ χαμηλή ανάλυση, το οποίο απεικονίζει τη στιγμή που ο ήρωας, τυλιγμένος με τη σημαία πέφτει από τον βράχο της Ακροπόλεως. Έψαξα πολύ στο δικό μου αρχείο παλαιών περιοδικών και βρήκα δυο σκίτσα, τα οποία και σάρωσα στα 600dpi, ώστε να μπορούν να διακοσμήσουν τα δύο φύλλα που ετοίμασα για την εμβόλιμη διδασκαλία που σκοπεύω να κάνω μέσα στην επόμενη βδομάδα.
Επειδή τα σχολικά βιβλία ασχολούνται με το ζωικό βασίλειο περισσότερο παρά με την προβολή αξιών, κείμενα ως επί το πλείστον η-λήθια (εκ της “λήθης”) και αποχρωματισμένα, είναι μια καλή ευκαιρία για όποιον ακόμη έχει διάθεση και μεράκι να μιλήσει για πράγματα που το σύστημα έχει στείλει στο πυρ το εξότερον ως μη συγχρωτιζόμενα προς την πολιτική ορθότητα της σημερινής Νεοταξικής Κατοχής.
Με χαρά ανακάλυψα πως στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα μικρό, εξαιρετικό φιλμάκι από τον σκηνοθέτη Αντώνη Σωτηρόπουλο. Το πήρα, προσέθεσα τον εθνικό ύμνο και μερικές φωτογραφίες, φροντίζοντας να αναφέρω στο τέλος το όνομα του σκηνοθέτη. Το βίντεο βρίσκεται στο τέλος της εγγραφής.
.
το δισέλιδο που ετοίμασα


τα σκίτσα με τα οποία στόλισα τις σελίδες μου. Απολαύστε τα σε πολύ καλή ανάλυση. Τα έχω μέχρι και σε 4,99 MB για όποιον συνάδελφο θα ήθελε να τα έχει.
Ένα μήνυμα στο nikos74tera@pathfinder.gr αρκεί.

και επανάληψη στην κατακτηθείσα μέχρι τη δεδομένη στιγμή γνώση. Για να μην ξεχνιόμαστε! χεχχεεε
Ήρθε η ώρα για το βίντεο

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Ο απροσκύνητος Γιάννης Λεοντής ή Γιάννης Βαρβάκης


Το ιστορικό Βαρβάκειο Λύκειο, η “ψευδώνυμη” Βαρβάκειος Αγορά της οδού Αθηνάς, ο ανδριάντας στο Ζάππειο και ορισμένοι δρόμοι της Αθήνας, οφείλουν το όνομά τους στον Ιωάννη Βαρβάκη, τον πειρατή από τα Ψαρά που έγινε εθνικός ευεργέτης.
Το “βαρβάκι”
Στις 24 Ιουνίου του 1745, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο καπετάνιος Ανδρέας Λεοντής επέστρεφε στην πατρίδα του, τα Ψαρά, ύστερα από ταξίδι πολλών μηνών. Καθώς το καράβι του έμπαινε στο λιμάνι του νησιού, ο καπετάν Ανδρέας έψαχνε τη σύζυγό του στην προβλήτα. Όταν δεν την βρήκε, ανησύχησε, γιατί η Μαρία πάντα τον περίμενε στο λιμάνι.
Το πλοίο άραξε και ο καπετάν Ανδρέας πήδηξε στο νερό και έτρεξε προς την προβλήτα, αναζητώντας τη γυναίκα του. Τελικά εντόπισε την γριά παραμάνα του σπιτιού, η οποία του ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός. Η Μαρία δεν ήταν στο λιμάνι, γιατί μόλις είχε γεννήσει τον γιο του! Του έδωσαν το όνομα Γιάννης και βαφτίστηκε στο μικρό μοναστήρι της Παναγίας, στα βόρεια του νησιού. Το όνομα “Βαρβάκης” προήλθε από ένα υποκοριστικό που του έδωσαν οι συχγωριανοί του. Στο νησί υπήρχαν πολλά γεράκια με μεγάλα μαύρα μάτια, τα οποία οι Ψαριανοί αποκαλούσαν “βαρβάκια”. Οι φίλοι του Γιάννη συνήθιζαν να τον φωνάζουν κι αυτόν “βαρβάκι”, εξαιτίας των μαύρων ματιών του και του ορμητικού του χαρακτήρα. Έτσι ο Γιάννης Λεοντής έγινε Γιάννης Βαρβάκης και το όνομα πέρασε στην ιστορία.


Ο πειρατής Βαρβάκης
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γιάννης ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του. Ήδη από την ηλικία των 8 ετών, ο πατέρας του άρχισε να του μαθαίνει την τέχνη του ναυτικού. Στα 10, είχε φτάσει στο σημείο να πυροβολεί με το κανόνι του πλοίου. Ο γιος του καπετάν Ανδρέα ξεκίνησε από τα χαμηλότερα στρώματα, ως απλός μούτσος και έκανε τις ίδιες δουλειές με όλους τους άλλους. Ξεχώρισε και κέρδισε τον σεβασμό των ναυτών με τη σκληρή δουλειά και την ευστροφία του. Στα 17, ο καπετάν Ανδρέας του έδωσε μερίδιο από τα έσοδα για να ναυπηγήσει το δικό του πλοίο.
Το πρώτο καράβι του Βαρβάκη ήταν μία γαλιότα μήκους 42 μέτρων και πλάτους 5 μέτρων. Διέθετε και πολυβόλα, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει και ως καταδρομικό, πολεμικό πλοίο εκτός από εμπορικό. Με πλήρωμα περίπου 100 άνδρες, ο Βαρβάκης ξεκίνησε να εμπορεύεται με γειτονικά νησιά του Αιγαίου και σύντομα ανοίχτηκε προς την υπόλοιπη Ευρώπη.
Με το γρήγορο και άρτια οπλισμένο καράβι του, ο Βαρβάκης επιδόθηκε στην πειρατεία. Συνεργαζόταν με Άγγλους και Ρώσους και έκανε επιθέσεις εναντίον των Οθωμανών για να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του και να τους εξοργίσει.
Το 1768 η πειρατική του καριέρα διακόπηκε απότομα, γιατί ο οθωμανικός στόλος πήρε πολύ αυστηρά μέτρα εναντίον των Ελλήνων ναυτικών. Τους αιχμαλώτιζε και τους εκτελούσε, ενώ κατέστρεφε ολοσχερώς τα πολύτιμα πλοία τους. Το συνεχές κυνήγι είχε κουράσει τον νιόπαντρο Βαρβάκη, ο οποίος πήρε μια μεγάλη απόφαση για να δώσει οριστικό τέλος στην κατάσταση.
Πούλησε το καράβι του και όλη του την περιουσία. Με τα χρήματα αγόρασε ένα καινούριο πολεμικό πλοίο και προσέφερε τις υπηρεσίες του στον Ρώσο ναύαρχο Ορλώφ. Ο ρώσικος στόλος βρισκόταν στα νότια της Πελοποννήσου για να υποστηρίξει την εξέγερση της Μάνης εναντίον των Οθωμανών.
Το καλοκαίρι του 1770, μετά από συνεχείς ναυμαχίες στα ανοιχτά της Πελοποννήσου, ο οθωμανικός στόλος αναγκάστησε να αποχωρήσει και να αναζητήσει καταφύγιο. Οι Οθωμανοί κρύφτηκαν στα στενά της Μικράς Ασίας για να ανασυνταχθούν και οι Ρώσοι μάταια τους αναζητούσαν στα νερά του ανατολικού Αιγαίου, που τους ήταν άγνωστα.
Ο Βαρβάκης όμως γνώριζε άριστα την περιοχή και ενημέρωσε τον ναύαρχο Ορλώφ ότι δύο ήταν οι πιθανές περιοχές που μπορεί να είχε αγκυροβολήσει ο οθωμανικός στόλος, είτε στα στο λιμάνι της Σμύρνης είτε στον κόλπο του Τσεσμέ.
Η ναυμαχία του Τσεσμέ
Ο Βαρβάκης εντόπισε τους Οθωμανούς στον κόλπο του Τσεσμέ και ενημέρωσε τους Ρώσους, οι οποίοι αποφάσισαν να ναυμαχήσουν μέχρι την εξόντωση του εχθρικού στόλου. Ζήτησαν απ’ τους Έλληνες ναυτικούς των γειτονικών νησιών να παρέχουν τα πλοία τους ως πυρπολικά για να βοηθήσουν την αποστολή. Ο Βαρβάκης ήταν απ’ τους πρώτους που προσφέρθηκαν, αλλά απαίτησε να διοικήσει ο ίδιος το καράβι του.


Στις 26 Ιουνίου του 1770, δύο μέρες μετά τα 25α γενέθλια του Βαρβάκη, ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες της Μεσογείου. Ο Βαρβάκης πλησίασε με το καράβι του τον εχθρικό στόλο και χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, το έδεσε με ένα οθωμανικό πλοίο. Διέταξε το πλήρωμά του να αποβιβαστεί στην εφεδρική βάρκα για να φύγουν, αλλά ο ίδιος έμεινε στο πυρπολικό, μέχρι να σιγουρευτεί ότι θα γίνει σωστά η ανατίναξη. Πήδηξε στη θάλασσα την τελευταία στιγμή και οι ναύτες τον ανέσυραν ημιλυπόθυμο.
Το καράβι του Βαρβάκη ανατινάχτηκε, παρασύροντας και πολλά πλοία του οθωμανικού στόλου, καθώς ήταν κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Η ναυμαχία έληξε με το θρίαμβο των Ρώσων και την ολοσχερή καταστροφή του οθωμανικού στόλου.
Ο Ρώσος ναύαρχος Ορλώφ αποκάλεσε τον Βαρβάκη “εθελοντή ήρωα του Τσεσμέ” και του είπε να ζητήσει όποια χάρη ήθελε από την αυτοκράτειρα της Ρωσίας, Αικατερίνη. Ο Βαρβάκης ζήτησε μόνο ένα καράβι για να αντικαταστήσει αυτό που έχασε στη ναυμαχία. Η Αικατερίνη τον ενέταξε στον αυτοκρατορικό στρατό με το βαθμό του υπολοχαγού και το 1771, ο Βαρβάκης αγόρασε ένα καινούριο και μεγαλύτερο πλοίο από αυτό που έχασε στο Τσεσμέ. Ο ναυτικός συνέχισε να αγωνίζεται εναντίον των Οθωμανών ως επικεφαλής του ψαριανού στόλου των καταδρομικών.
Το 1774, όταν υπογράφηκε η ρωσοτουρκική συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, ο Βαρβάκης επέστρεψε στην εμπορική ναυτιλία, με την οποία θα συγκέντρωνε τα πλούτη που θα του επέτρεπαν να ευεργετήσει και την πατρίδα του. Αντλήθηκαν πληροφορίες από τη σειρά «Ελλάδα των Ευεργετών, Ιώαννης Βαρβάκης».