Pages

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΗΡΩΣ ΟΘΡΥΑΔΗΣ

ΛΟΥΒΡΟ : Ο ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΗΡΩΣ ΟΘΡΥΑΔΗΣ ΘΝΗΣΚΩΝ 



  Οι Σπαρτιάτες, έχοντας ήδη αποσπάσει από το Άργος την ισχυροτέρα σύμμαχό του, την Τεγέα, σύντομα απέσπασαν τα Κύθηρα την νότια Κυνουρία και, τέλος, την Θυρεάτιδα, η απώλεια της οποίας θ’ αποτελέσει βαρύτατο οικονομικό πλήγμα για το Άργος, που εκήρυξε πλέον επισήμως τον πόλεμο κατά της Σπάρτης. 
 Η φήμη της Σπάρτης ήταν πλέον τόσο μεγάλη, ώστε οι Ιωνικές πόλεις εζήτησαν την βοήθειά της μετά την κατάλυση του λυδικού κράτους υπό των Περσών, ενώ τα επόμενα  έτη ο Αιγύπτιος Φαραώ Άμασις θα επιδιώξει την εξασφάλιση της φιλίας των Σπαρτιατών. Εν τω μεταξύ, στην Πελοπόννησο, κατά την σύγκρουση του έτους αυτού που έκρινε μάλιστα  τον πόλεμο Σπάρτης - Άργους, έχουμε ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει την αξία που απέδιδε η Σπάρτη στις έννοιες της Τιμής, της Πίστεως και της Αξιοπρεπείας.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Ταγματάρχης (ΜΧ) Σταυριανάκος Σωτήριος : Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας"


Γεννήθηκε στο Σκουτάρι Λακωνίας την 11η Ιανουαρίου 1941. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 30η Σεπτεμβρίου 1961, απ'όπου αποφοίτησε την 27η Ιουλίου 1965 ως Ανθυπολοχαγός Μηχανικού. Στην ΕΛ.ΔΥ.Κ υπηρέτησε από 6 Αυγούστου 1974 ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως. Φονέυθηκε την 16η Αυγούστου 1974 κατά τη μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ, κατά την οποία ως επικεφαλής της Διμοιρίας του υπερασπίσθηκε με πείσμα και αυταπάρνηση το στρατόπεδο. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζήσαντων φονεύθηκε από βλήμα πυροβόλου τούρκικου άρματος από μικρή απόσταση.Προήχθη μετά θάνατον στο βαθμό του Ταγματάρχη.Σήμερα το στρατόπεδο του Συντάγματος της ΕΛ.ΔΥ.Κ φέρει τιμητικά το όνομα του.


Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα;




Χωρίς σχόλια…..Από μήνυμα που λάβαμε
“Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια.
Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ’ όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό,τι κι αν μου δώσεις. Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ’ την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ’ ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ’ την αρμύρα να βγάζω απ’ τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ’ ακρονήσια. Αχ, αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Έσφαξε μέσα στο δικαστήριο τον φονιά του αδελφού του !

Η ιστορία ενός ρεπορτάζ που γράφτηκε με καθυστέρηση 36 χρόνων…

Το δημοσίευμα στις "Κρητικές Εικόνες"

Είχαν περάσει 35 χρόνια και το γεγονός που συγκλόνισε τη μεταπολεμική Κρήτη είχε σχεδόν ξεχαστεί. Ακουγόταν μόνο σαν θρύλος, σαν μακρινή ανάμνηση, σχεδόν σαν ένα παραμύθι που όποιος το αφηγείται προσπαθεί να προσθέσει και κάτι δικό του, συνήθως πιο εντυπωσιακό. Έλεγαν για κάποιον ψυχωμένο Κρητικό που είχε κόψει την κεφαλή ενός δοσίλογου μέσα στα δικαστήρια του Ηρακλείου. Η αρχική ιστορία δεν είχε γραφτεί, οι λεπτομέρειες δεν είχαν διευκρινιστεί. Ακούγονταν πολλά· άλλος μιλούσε για έναν αντάρτη που μπήκε ξαφνικά στην αίθουσα του δικαστηρίου, διέκοψε τη συνεδρίαση, πλησίασε το εδώλιο, έβγαλε το μαχαίρι και, αφού έκοψε το κεφάλι του προδότη, το πήρε και έφυγε. Άλλοι παρουσίαζαν τα πράγματα πιο σκληρά: ο δράστης παρακολουθούσε τη δίκη κι όταν έκοψε το κεφάλι το πέταξε από το παράθυρο στο δρόμο.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ




Ένας απ’ τους πολλούς και μεγάλους πρωταγωνιστές και ήρωες της Επανάστασης, που δολοφονήθηκε με ύπουλο τρόπο απ’ το Ρωμαίικο παρακράτος ήταν και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αγωνιστής και μία τεράστια στρατιωτική ιδιοφυΐα του απελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Παρά την έλλειψη μόρφωσής του το στρατηγικό του δαιμόνιο τον οδηγούσε σε κάθε ρωμαλέα και επιτυχημένη ενέργεια του στρατιωτικού του βίου, απ’ την εποχή που βγήκε για πρώτη φορά ως Κλέφτης στα βουνά μέχρι και το σημείο της προδοτικής δολοφονίας του στην μάχη του Ανάλατου.

«O Kαραϊσκάκης προσηλώθη αναποσπάστως εις την εθνικήν δόξαν, διεκρίθη ως ουδείς άλλος και εν μέσω δεινής απορίας αφήλκυσε πλήθη πεινόντων και γυμνητευόντων και τους οδήγησεν εις την δόξαν όχι θεραπεύων, αλλά χαλινών τας ορέξεις των και απαγορεύων τας καταχρήσεις των». Σ. Τρικούπης.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης. Κύπρος 1974... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ




ΚΥΠΡΟΣ 1974
Όταν οι Έλληνες πολεμούν σαν Μπικάκης
ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ
Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού!

Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 37 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΓΙΑΛΕΔΑΚΗΣ



Ο Σπύρος Καγιαλές – Καγιαλεδάκης
, ο «Θρύλος του Ακρωτηρίου», έγραψε με τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του, μια από τις πιο ένδοξες στιγμές της Ελλάδος, κατά των Αγώνα των Κρητών, το 1897, για ένωση με την Μητέρα Πατρίδα.
Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα, ακόμα ακόμα και τα Κρητικόπουλα αγνοούν την ύπαρξη αυτών των ηρώων.
Ας όψεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το μόνο που κάνει με επιτυχία, είναι να παράγει…στουρνάρια σε μεγάλες ποσότητες.
Ο Σπύρος Καγιαλές
Ο Σπύρος Καγιαλές γεννήθηκε το 1872. Ο πατέρας του Δημήτρης, καταγόταν από τη Γραμβούσα και ήλθε νωρίς, μαζί με την οικογένειά του, από τα Καμπιά και εγκαταστάθηκε στην οδό Λάκων, στη Χαλέπα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και τα παιδιά του με τις οικογένειές τους, ολόκληρη η γειτονιά αποκλήθηκε «Καγιαλεδιανά».
Η μητέρα του Μαρία, το γένος Ορνεράκη, ήταν από τα Σφακιά.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Αν γίνω τούρκος, εις τον άλλον κόσμον θα με τραβούν ο Χριστός από τα μαλλιά και ο Μωάμεθ από την ψωλή και δεν θέλω να βάλω εις παρόμοιαν διαφορά δύο τέτοιους προφητάδες





Λόγια και έργα του ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη


Ἡ ὀνομασία Γέρος τοῦ ἐγεννήθη, ἐπειδὴ ἦτο πολύξερος, ἔξυπνος, εἶχε πονηρίες. Ὅθεν καὶ τὸ τραγούδι τοῦ παλαιοῦ χαλασμοῦ τῶν Κολοκοτρωναίων: «Ὁ Θοδωράκης πολὺ πονηρεμένος - Ἐγλύτωσε ὁ καημένος». - Εἰς τὰ ἔθνη, ὁποὺ ἡ παιδεία δὲν εἶναι ἐξαπλωμένη καὶ ἡ ἐπιστήμη δὲν φωτίζει τοὺς νέους, οἱ γέροντες ἔχουν τὰ πρωτεῖα τῆς γνώσεως· ὅποιος εἶδε πρωϊμώτερα τὸν ἥλιο, ἔχει καὶ πρᾶξιν περισσότερη τῆς ζωῆς.


Ὁ Μάρκος Μπότσαρης ἔλεγεν: εἶχε πολλὴν νοημοσύνην. Ὁ Φῶτος Τζαβέλας: ἦτον τὸ τέλειο.


Ἀπέδιδε τὴν ἐπιρροήν του εἰς τὴν Πελοπόννησον εἰς τὰ ἀκόλουθα: Οἱ ἀνδρειότεροι τῆς Πελοποννήσου δὲν ἐζοῦσαν πλέον εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπαναστάσεως. Τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας του. Ἡ εἴδησις ὁποὺ εἶχε τῶν τόπων διὰ τὴν περασμένην του κλέφτικην ζωήν, καὶ τέλος ἐγνώριζε καὶ ὁμιλοῦσε εἰς τοὺς ἐντοπίους τὴν γλώσσαν των. Ἂν ἐζοῦσαν, ἔλεγεν, οἱ παλαιοί, ἠθέλαμεν κυριεύσει μὲ εὐκολίαν τὴν Πελοπόννησον τὸν πρῶτον χρόνον.


Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

"ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ"






"ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΙΑΣ ΣΤΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ"- Αριστοτέλης


Σαφείς καταδικαστικές αναφορές γύρω απο την καθαρώς βαρβαρική " συνήθεια " του προσκυνήματος και της γονυκλισίας, υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στα κείμενα όχι μόνον της Αρχαίας αλλά και της Νεωτέρας Γραμματείας μας, καθώς και στις στήλες των διαφόρων Λεξικών της Ελληνικής Γλώσσης. Ο ποιητής Θέογνις ο Μεγαρεύς { ΣΤ' αι. π.χ. } καταδικάζει ακόμη και την απλή κλίσι της κεφαλής χαρακτηρίζοντας την ώς δουλική συμπεριφορά:

" Ού ποτε δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, άλλ' αιει σκολιή, καυχένα λοξόν έχει " | " Ουδέποτε δουλική κεφαλή γεννήθηκε όρθια, αλλά πάντοτε κυρτή και τον αυχένα λοξόν τον έχει ". { Ελεγ. 535 }

Ο ίδιος δέ, ώς Έλλην, δηλώνει κατηγορηματικά:

" Ούποτε... υπό ζυγόν δύσλοφον αυχνένα θήσω, ούδ'εί μοι Τμώλος έπεστι κάρη " 
| " Δεν θα θέσω υπό δύσλοφον ζυγόν τον αυχένα, ακόμα και άν το όρος Τμώλος πέσει επί της κεφαλής μου " { Ελεγ. 985 }

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

"ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ"



Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, η περηφάνια ήταν ένα συναίσθημα ανεπτυγμένο σε τέτοιον βαθμό, ώστε το προσκύνημα σε άλλον άνθρωπο (οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός), θεωρούνταν πράξη κατάπτυστη, που μόνο βάρβαροι θα μπορούσαν να την τελέσουν. Ακόμη κι όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στα αρχαία ελληνικά κείμενα, υπάρχει πλήθος επικριτικών και καταδικαστικών αναφορών για το προσκύνημα. Αναφέρονται ενδεικτικά:
«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι» (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).